Na początku 1916r. władze austriackie utworzyły we wsi szkołę dwuklasową, w której pracowało dwóch nauczycieli. W dniu 29 lutego 1916r. uczęszczało do niej 67 chłopców i 54 dziewczynek. W styczniu 1916 r. c. i k. Komenda Obwodowa w Biłgoraju na utrzymanie szkół w Kocudzy, Dzwoli, Bukowej, Korytkowie Dużym i Zdzisławicach przeznaczyła kwotę 2 tys. koron, za które zakupiono między innymi 13 ławek, stół, krzesło, tablicę, krzyż i szafę. Urząd gminy podpisał umowę z Wojciechem Derusiem, który miał oddać pół łana swojego gruntu na szkołę ludową. Wszelkie koszty, jakie poniosła gmina miały zostać wliczone do pierwszego czynszu w kwocie 6 koron miesięcznie. 16 lutego 1916 r c. i k. Komenda Obwodowa w Biłgoraju wystosowała pismo „do wszystkich wielebnych urzędów parafialnych” w celu przedłożenia wniosków, co do sposobu nauczania religii obrządku łacińskiego. Parafie miały określić tygodniową liczbę lekcji religii w szkole oraz wskazać prowadzącego te zajęcia duszpasterza lub jego zastępcę albo przedstawić wykaz szkół, w których religię prowadziliby nauczyciele. Ponadto podano informację, że lekcje religii w szkołach wiejskich powinny odbywać się w wymiarze 1- 2 godzinnym tygodniowo. W roku szkolnym 1916/17 do szkoły uczęszczało 98 chłopców i 76 dziewczynek, nadal pracowało dwóch nauczycieli. Szkoła posiadała jedno pomieszczenie, w którym było dwie klasy główne. Władze polskie przejęły szkołę w Kocudzy w dniu 1 września 1917 r. – zapisanych 205 uczniów, w tym 110 chłopców i 95 dziewczynek. Z dniem 1 września 1926r. została przekształcona na szkołę 4- klasową, 1 września 1927 r. na szkołę 5 klasową, a 1 grudnia 1927r. na szkołę 6 klasową. 26 sierpnia 1927 r. zorganizowano 7- klasową szkołę rozwojową. Do 1922r. nauczycielką była Zofia Frankówna, którą została przeniesiona do Korytkowa Małego przez Inspektora Szkolnego Kupczaka, wizytującego szkołę, ponieważ Góra, u którego wynajmowano pomieszczenie na salę lekcyjną, tak ją podzielił, że dla uczniów zostało tylko 20 m² powierzchni. Inspektor przeciwko Górze wniósł sprawę do sądu. Nie wiadomo, kto zajął miejsce nauczycielki. Nie wiadomo też, jak funkcjonowała szkoła do 1924r.
Na budowę szkoły zdecydowano się w 1938r., a 12 maja został „złożony i poświęcony przez proboszcza parafii Dzwola ks. Piotra Paneckiego fundament pod budynek szkoły III stopnia im. Józefa Piłsudskiego”. Zajęcia w nowo wybudowanej szkole odbyły się po raz pierwszy 15 listopada 1938 r., chociaż szkoła nie była jeszcze w zupełnie wykończona. Naukę w szkole pobierały tylko dzieci mieszkające w Kocudzy.
Wybuch wojny uniemożliwił normalną naukę. Kierownik szkoły Tadeusz Ostrowski we wrześniu brał udział w walce z najeźdźcą i chociaż niedługo potem wrócił do Kocudzy, nauka
rozpoczęła się dopiero w listopadzie. Na 344 dzieci w wieku szkolnym do szkoły uczęszczało tylko 66. Okupant nie przyjął do pracy zamężnej nauczycielki, więc w szkole pracował tylko kierownik i nauczyciel Roman Jasiński. Później posadę nauczycielki objęła Anna Szymborska. W takim składzie kadra nauczycielska pracowała do roku 1944, wtedy też Kocudza została wyzwolona. W 1940 r. do pracy został przyjęty jeszcze Witold Mazurkiewicz, jednak ze względu na działalność w konspiracji musiał uciekać, aby uniknąć aresztowania.
W 1939 r. Niemcy zajęli budynek szkoły na koszary dla swoich żołnierzy. Szkoła została podzielona na pół, część zajmowali Niemcy, a w drugiej odbywały się lekcje. Żołnierze na plac szkolny powynosili wszystkie ławki i książki z biblioteki, które miały zostać spalone. Część z nich udało się uratować uczniom, którzy ukryli je w domach i oddali po zakończeni wojny. Później Niemcy zajęli cały budynek i do 1941 r. lekcje odbywały się w domach prywatnych. Okupant nakazał dzieciom zbieranie ziół i żelaza. Chociaż w latach 1939-44 nauka odbywała się, to jednak wiele dzieci nie uczęszczało do szkoły. Nauczycielka Natalia Jasińska prowadziła kursy szycia, haftowania, robienia na drutach, ale głównie przeprowadzane były szkolenia sanitarne. Represje nasiliły się w roku szkolnym 1942-43, kiedy to całkowicie zakazano używania podręczników i nauczania historii, geografii, nauki o Polsce, a do nauczania j. polskiego zalecono używanie czasopisma „Ster”. W rok szkolnym 1943-44 nasiliły się łapanki starszych i młodzieży w celu wywózki na roboty do Niemiec bądź obozów koncentracyjnych, co uniemożliwiało pracę szkoły. Nauczyciele musieli uciekać i kryć się w lasach przed okupantem, dzieci nie chodziły do szkoły. W lipcu 1944 r. powiat biłgorajski został wyzwolony spod okupacji niemieckiej. Na początku roku szkolnego do pracy zostali przydzieleni nowi nauczyciele: Stanisława Ostrowska, Jan Mazurek, Zofia Woźniak (przeniesieni z Kocudzy) oraz Janina Kapica. Dopiero w kwietniu 1945 r. szkoła rozpoczęła normalną pracę. Budynek był zdewastowany, nauka odbywała się w trzech salach, brakowało okien i szyb, drzwi nie zamykały się, nie było pomocy naukowych. Liczba uczniów w szkole wynosiła 331, podzielonych na 6 klas.
Rok szkolny 1945-46 był pierwszym po zakończeniu wojny. Nastąpiła zmiana na stanowisku kierownika szkoły, którym został Stefan Małyszek. Przybyli nowi nauczyciele: Maria Małyszek, Mieczysław Piórko, Jan Papierz i Leokadia Lechowicz. Rejon szkoły obejmował wsie: Kocudza, Zdzisławice, Kapronie i Władysławów.
24 grudnia 1949 r. szkoła została podłączona do sieci elektrycznej w Kocudzy. Pierwszym zelektryfikowanym budynkiem była szkoła, dzięki staraniom kierownika szkoły Stefana Małyszka.
Po zakończeniu wojny podjęto na szeroką skalę walkę z analfabetyzmem – 1 listopada 1950 r. utworzono kurs dla analfabetów. We wsi odnotowano ich 312. Po wojnie szkoła wymagała remontu generalnego. Rozpoczęto go w marcu 1957 r., a zakończono w 1958 r.. W 1961 r. szkoła otrzymała telewizor marki „Szmaragd” za aktywny udział nauczycieli na rzecz Społecznego Funduszu Budowy Szkół.
Pod koniec lat 80 XX w. podjęto decyzję o budowie nowej szkoły. W 1990 r. Komitet Budowy Szkoły rozpoczął działania. Po uzgodnieniu kwestii formalnych z właściwymi instytucjami pozwolenie na budowę wydał wójt gminy. 25 października 1990 r. proboszcz ks. kanonik mgr Krzysztof Galewski poświęcił plac szkolny. Prace budowlane rozpoczęto w listopadzie. 16 grudnia 1993 r. została odprawiona msza, podczas której poświęcono krzyże, następnie zawieszono je w szkole. Pierwsze zajęcia w nowym budynku odbyły się 20 grudnia. W lutym 1994 r. dyrektor szkoły wystosował pismo do Kuratora Oświaty w Tarnobrzegu o nadanie szkole imienia Papieża Jana Pawła II, a podczas poświęcenia szkoły zgodę wyraził również ks. bp. Edward Frankowski – uroczystość odbyła się 1 czerwca 1994 r., aktu nadania imienia dokonał Kurator Oświaty w Tarnobrzegu mgr Józef Dul. W latach 1994 – 1997 została wybudowana sala gimnastyczna z pełnowymiarowym boiskiem, balkonem dla widzów i innymi dodatkowymi pomieszczeniami. 31 maja 2000 r. dokonano odsłonięcia popiersia patrona szkoły Jana Pawła II. W roku 2003 szkołę przekształcono w Zespół Szkół, które tworzą Publiczna Szkoła Podstawowa i Publiczne Gimnazjum. W 2004 r. oddano do użytku stołówkę. W roku szkolnym 2010/2011 przy ZS w Kocudzy został utworzony Punkt Przedszkolny.
W chwili obecne uczniowie mają do dyspozycji 16 sal lekcyjnych, 2 pracownie komputerowe z dostępem do Internetu, świetlicę, bibliotekę z MCI, salę gimnastyczną, boiska: wielofunkcyjne (o sztucznej nawierzchni) i do piłki nożnej oraz stołówkę, a uczniowie klas I-III SP i młodsi dodatkowo plac zabaw i salę zabaw. W roku szkolnym 2016/17 naukę pobierało 270 uczniów: gimnazjum – 68, szkoła podstawowa – 153, oddział przedszkolny – 25, Punkt Przedszkolny -25. W szkole pracowało 30 nauczycieli i 12 osób obsługi. Obwód szkoły obejmuje również wsie Zdzisławice, Władysławów i Kapronie

Kierownicy szkoły w Kocudzy w latach 1918- 44
Jan Sykuła, Michał Rękas, Józef Siechowicz, Eugeniusz Sacharuk, Tadeusz Ostrowski
Nauczyciele pracujący w szkole w latach 1918 -44
Zofia Frankówna, Kazimiera Bagińska, Felicja Małodobra, Michalina Koziołówna, Maria Jadwiga Gawlikówna, Anna Mikoszówna, Maria Maciuszyńska, Kazimiera Seretua, Natalia Jasińska, Roman Jasiński
Kierownicy/ Dyrektorzy szkoły w latach 1945-2017
Stefan Małyszek, Mykula, Mieczysław Pasiaka, Stefania Rekiel, Mieczysław Walczak, Czesław Golec, Zygmunt Majewski, Jan Dudek, Kazimierz Malinowski, Natalia Kawęcka, Marian Kowalik (dwukrotnie), Tadeusza Kowalik, Zbigniew Glinka, Waldemar Działak, Bożena Dubiel-Czochra.

Na podstawie kronik, podań nauczycieli i byłych uczniów szkoły oraz pracy pani Agnieszka Ćmiel.

» Zwiń tekst